Lieve Janneke,
Jij bent natuurlijk nog niet zo stokoud als ik, maar je hebt al wel eens verteld hoe je soms geconfronteerd wordt met de blik waarmee je leerlingen naar jouw wereld kijken. Die blik kwam ik tegen toen ik zo hip míjn helden van toen ik veertien was een rolletje dacht te laten spelen in mijn les.
Bij het openen van de les gebruik ik vaak iets uit de actualiteit. Vandaaruit bouw ik dan een bruggetje naar de leerstof van die dag. De actualiteit is ook wel eens dat wat actueel is in míjn leven en niet perse in onze grote wereld. Deze les kwam dat mooi samen. ‘Iemand’ had geroepen dat Prinsjesdag wel wat feestelijker omkleed zou kunnen worden om deze bijzondere dag nu eens écht op de kalender te zetten. “Save the date”, was het motto. Het programma Even tot hier had niemand minder dan Roberto Jacketti and the scooters uitgenodigd om dit motto te bezingen. Je raadt het al, toen ik zelf een jaar of 14 was, was ik fan van deze band. Een extra actuele aanleiding was mijn bezoek aan hun theaterprogramma Tourja of tournee op de avond waarop Even tot hier hun optreden uitzond. Een fantastische gelegenheid voor een goed gesprek over Prinsjesdag….
Als je voor Prinsjesdag een extra vrije dag zou krijgen waren de leerlingen uit 3 Kader wel bereid om er een paar woorden aan te besteden, verder vonden ze deze dag vooral saai. Ik probeerde ze nog te verleiden tot het fantaseren over een Prinsjesdagfestival, maar ze keken me vermoeid aan. Het liedje, aangepast voor Even tot hier, had gespeeld bij binnenkomst. Als ik het dan echt graag wilde mocht ik dat dan nog wel een keer afspelen, het klonk best vrolijk.
Terwijl ik vooral probeerde niet al te vrolijk te kijken tijdens de muziek en natuurlijk vooral niet per ongeluk mee te zingen, keken de leerlingen kritisch naar de mannen op het scherm. Ik vertelde daarna dat dit het bandje was dat in mijn jeugd belangrijk voor me was. “Zijn ze dan nog ouder dan u?” “Ik ging naar concerten, droeg mijn haar ook zo en ik kan nog steeds alle nummers meezingen.” Geduldig werd mijn verhaal ontvangen. “Wat nou zo leuk is, is dat ik op de avond waarop Even tot hier uitgezonden werd ik bij een optreden was.“
Natuurlijk kon ik het niet laten om wat foto’s van vroeger te googelen en fragmenten van nummers te laten horen. “Nee, I save the day vond ik zeker niet hun beste nummer.” De leerlingen zaten nog steeds rustig te luisteren. Ik geloof niet dat ze echt enorm geïnteresseerd waren, maar ze gaven me alle ruimte. “Volgens mij wordt u er nog steeds blij van,mevrouw.” Ik knikte grijnzend. “U bent zeker nog steeds fan.”
Alsof ik ergens op betrapt was, werd er vervolgens een enorme lading impertinente vragen op me afgevuurd. Geen enkele vraag ging over het verloop van de carrière van de bandleden of over hun muziek. Ik viel zeker op de zanger (nee, op de bassist), of ik ook flauw viel tijdens concerten (nee, zonde toch), of ik … (ik was 14 en zo groen als gras).
De toonzetting veranderde langzaam van impertinent naar kritisch. “U bent kwa stijl wel een beetje in de jaren ’80 blijven hangen, mevrouw.” “Is het niet een beetje kinderachtig om nog steeds zo blij te worden van die oude muziek?” Ik probeerde mijn brug naar overtuigende teksten weer te vinden, maar blijkbaar verdiende mijn verhaal nog een andere afloop. “Wees blij dat ze nu eens met vrolijke muziek komt.” “Ja mevrouw, vertelt u de volgende les verder over Roberto Jacketti and the scootmobiels?”
Liefs, Heleen
Afbeelding: Deze oorbellen maakte Heleen voor het optreden van de favoriete band uit haar jeugd.
Bekijk hieronder het lied I save the date in de uitzending van Even tot hier:
Hoe was het op school? 