Lieve Janneke,
Het was een bijzondere week in kletsnat Friesland! Mijn leerlingen mocht ik voor een paar lessen aan collega’s overdragen, om zelf naar Oerol te gaan. Natuurlijk was ik precies op tijd, met de eerste boot vanaf Terschelling, terug om de uitslag aan onze examenkandidaten bekend te kunnen maken. Dit jaar ben ik voor het eerst mentor én adoptiementor van dus maar liefst twee examenklassen. Mijn verwachtingen en de praktijk liepen, hoe kan het ook anders, op de dag van de uitslag niet helemaal synchroon.
Tijdens de laatste bijeenkomst met een van mijn examenklassen vroeg een leerling of ik de uitslag bij hem wilde brengen en of hij dan de laatste kon zijn. Hij wilde een wijntje met me drinken om zijn slagen te vieren. Dat leek me een prima plan!
Bij ons op school hebben we de gewoonte dat we de uitslag bij leerlingen komen brengen. Geen telefoontje dus, maar een bezoekje van een docent. Als er minder goed nieuws te brengen is doet de mentor dat en goed nieuw wordt verdeeld onder de docenten die op de dag van de uitslag werken. Voor we op pad gaan wordt de uitslag van alle leerlingen besproken tijdens een speciale vergadering.
Mentoren kunnen aangeven welke leerlingen ze sowieso willen bezoeken, dus ik kon me verheugen op het wijntje aan het eind van mijn goednieuwsroute. Toen ik tussen boot en school thuis onder de douche vandaan kwam, ontving ik een appje van onze teamleider. Ik bleek niet alleen goed nieuws te kunnen brengen. Vijf leerlingen zou ik zonder geslaagd-vlag moeten bezoeken. Gelukkig hebben ze alle vijf nog een goede kans om met een herkansing alsnog te slagen, maar ik zou mijn route moeten aanpassen.
Een pittige landing was het om, met mijn kop nog vol Oerol-energie, die bedrukte gezichten te zien. De reacties varieerden van teleurstelling, via verdriet (al deed hij zijn best zijn tranen niet aan me te laten zien), naar moed. Op school had ik twee leerlingen ‘teruggeëist’ waar ik perse zelf goed nieuws wilde brengen, zelfs al zou het wachten daarop dan misschien wel wat lang duren. Alleen maar slecht nieuws brengen leek me naar, ik wilde ook graag meevieren met de overgrote meerderheid.
Laat in de avond kreeg ik een appje. “Waarom kwam u niet bij mij? We zaten vol spanning te wachten, want we zouden een wijntje drinken…”. Hij begreep mijn verklaring, maar was toch ook een beetje teleurgesteld. Ik eigenlijk ook. We spraken af dat ik langs zou komen als hij een feestje gaf omdat hij geslaagd is, misschien in het weekend.
Van Oerol had ik een heerlijke boost gekregen. Ik heb genoten van prachtige theatervoorstellingen, het gezelschap van mijn beste vriend, de vrijheid en het goede leven. Gisteravond liet ik thuis nog een nummer horen van Op de dijk, een band die op Terschelling nummers van De Dijk speelde. Het nummer ‘Zoveel ik kan’ past zo treffend bij hoe ik graag leef .
“er is zoveel te doen lief
en het gaat maar door
en niks wil ik missen
want daar is het toch voor”
Na de muziek heb ik mijn bed opgezocht, tijdens Oerol had ik geen rust om genoeg te slapen. Toen ik vanmorgen wakker werd zag ik zijn appje. “Mevrouw we vieren het nu, komt u een wijntje drinken?”
Liefs, Heleen
Afbeelding: Maria Mashkovaa
Beluister hieronder het hele lied Zoveel ik kan van De Dijk:
Hoe was het op school? 