Lieve Janneke
Loopt bij jou alles weer een beetje hoe het zou moeten lopen? Hier vaak, gelukkig wel, maar deze week liepen de emoties nogal op.
Een van mijn leerlingen komt elke dag met de bus naar school. Ze woont met haar moeder in een dorp, net iets verder van school dan handig en fijn is. Ze had gedacht met een vriendin in haar nieuwe klas te beginnen, maar die vriendin is aan het eind van de zomervakantie verhuisd. Als coach heb ik mijn best gedaan haar te koppelen aan een gezellige klasgenoot, maar ze heeft haar plek nog niet gevonden.
Ondertussen, zonder nog teveel onrust te willen veroorzaken, had ik zomaar overwogen een uitdaging op een andere school aan te gaan en besloot ik mijn gevoel te volgen. Per 1 december zal ik heel veel veiligheid en verworvenheden achterlaten om elders te mogen pionieren. Nu mijn besluit genomen is, wilde ik een aantal collega’s persoonlijk over mijn plannen vertellen. Eigenlijk had ik geen rekening gehouden met hartverwarmende en geëmotioneerde reacties. De afgelopen week liep ik regelmatig met tranen in mijn ogen door de school.
Mijn leerling komt naast me staan en vraagt met een zacht stemmetje of ze even naar de time-out mag gaan. Terwijl haar klasgenoten hun boek pakken loop ik met haar mee. Ze vertelt dat ze zich niet goed voelt, ik vraag haar of ze kan vertellen of dat in haar lijf zit of dat ze verdrietig is. Ze is verdrietig, ze mist haar broer en haar zus die honderden kilometers bij haar vandaan wonen en haar vriendin die zomaar is vertrokken. Ik vertel dat het fijn is dat ze dit wil delen en laat haar achter bij mijn zorgcollega.
Terug in de klas doet bijna iedereen alsof er gelezen wordt en zie ik dat ze eigenlijk wachten tot ik begin met praten. “Mevrouw, dit lijkt me toch echt wel een goed moment voor een kopje thee”, onze kersverse klassenvertegenwoordiger kent me al aardig. Terwijl zijn klasgenoten nog even in hun boeken blijven bladeren zorgen wij dat er thee gezet wordt. “Wie mist er wel eens iemand?” Ze gaan ervoor zitten. Niet meer dan twee suikerklontjes per kopje, de jongens krijgen er al handigheid in.
“Wat kun je doen als je merkt dat iemand uit de klas verdrietig is?” Het zijn zulke waardevolle gesprekken tijdens wat eigenlijk een les Nederlands had moeten zijn. Ik word er gelukkig van en een beetje verdrietig tegelijk. Hoe ga ik afscheid van deze kinderen nemen terwijl ze nu vol vertrouwen hun verdriet en verbazing met me delen?
Als de bel gaat zet ik de mentortheepot aan de kant, de klassenvertegenwoordiger geeft me een high five en bij de deur staat een collega met een bedenkelijke blik op me te wachten. Als de leerlingen vertrokken zijn komt hij binnen, ik kijk al in de richting van de doos met tissues. “Dit lijkt me wel een goed moment voor een kopje thee.”
Liefs! Heleen
Afbeelding: De theepot uit Heleens klas
Hoe was het op school? 