Lieve Janneke
Het is morgen 1 december, toch voelt het alsof gisteren oudejaarsavond was. Met een onbestemd gevoel stap ik over de restanten van het feestje en probeer ik scherp te stellen op wat het ‘nieuwe jaar’ gaat brengen.
Ze hebben vandaag een feestje, de collega’s van biologie, techniek en beeldende vorming zijn uitgebreid op de hoogte gebracht. Dat ze daardoor de helft van hun lestijd aan 1BA moesten inleveren aan de voorpret hoorde er nou eenmaal bij.Vandaag neemt mevrouw Zoethout afscheid en gaan ze taartjes eten.
Nog voor de les begint staan ze in de deuropening, twee stralende meiden. Het feestelijke pakketje, door het verfrommelde folie herken ik thee en chocolade, was duidelijk niet helemaal berekend op een volle schooltas en geduw in de gang. Ik krijg het cadeau, zonder woorden, direct in mijn handen gedrukt en al kletsend zoeken ze een plekje in het lokaal.
In de stroom van nog meer thee en chocolade en flarden van vragen en opmerkingen doe ik mijn best een soort aanloop van het feestje te creëren. Het feest blijkt al in volle gang. Taartjes met een foto van de klas, die gekke uiteraard, bubbels ofkaneelthee, vandaag hoef je niet eens te kiezen tussen honing en suiker.
“Mevrouw mag ik nog één?” Nog voor iedereen een taartje met klassenfoto heeft kunnen proeven staat hij klaar voor de volgende ronde. Hij klaagde bij binnenkomst nog over buikpijn. Ik hoef geen antwoord te geven, want hij heeft al een klusje gevonden. Hij is gelukkig als hij kan helpen en als hij gezien wordt.
“Maar mevrouw, hoe moet dat nou? U staat nog in het rooster, maar dit is toch uw laatste dag?” Ze heeft graag alles onder controle en als er iets verandert zorgt zij dat de hele klas op de hoogte is. Het antwoord op haar vraag kent ze blijkbaar al, want haar woorden stromen door in een ander onderwerp.
“Zal ik even een foto van u maken?” De jongen die geen servetje heeft gepakt rijkt al naar mijn telefoon. In zijn handzie ik het half fijngeknepen taartje. Hij was even afgedwaald toen we afgesproken hadden dat we pas zouden beginnen met eten als iedereen een taartje had. Ik geef hem een servetje.
Na een bezoekje van de directie, nóg een taartje, wat woorden die wel of niet aankomen trekt de stoet verder naar de volgende les. De tafel plakt, ik rommel wat met een zakdoeken verzamel mijn spullen. Ik ben benieuwd hoelang deze klas aan mij zal blijven plakken.
Liefs! Heleen
Afbeelding: Heleen met taart de klas.
Hoe was het op school? 