Lieve Janneke
Zo aan het eind van het jaar, als de dagen toch al kort zijn, geeft het weer een nadrukkelijke dimensie aan mijn dagen. Omdat het pas laat licht is en al vroeg donker, lijk je al uitgenodigd te worden meer naar de dingen dichtbij te kijken. De mist en het maar niet doorbreken van de zon versterken dat gevoel.
Mijn dag begint nog in het donker en ik besluit hem al in het donker, dat voelt onnatuurlijk lang en kort tegelijk. In de laatste week voor de kerstvakantie beleef ik mijn nieuwe werk als een beginnetje dat nog niet helemaal goed aangehecht is, terwijl ik de losse eindjes op mijn oude school nog moet afhechten. Even goed opletten dus voor een stevig begin en een netjes einde.
Ik heb ervoor gekozen om de kerstviering op de Ulbe te leiden, terwijl mijn werk op !mpulse al begonnen is. Als je de emotie van het wennen én het afscheid buiten beschouwing laat, zoals ik natuurlijk gedaan heb, is dat ook prima te doen. De viering stond al in de steigers en het leesbevorderen vraagt een ander soort aandacht. Gewoon lekker doorgaan dus en uitkijken naar de kerstvakantie.
Het KNMI meldt dat het de elfde dag wordt zonder zon, als ik in een dichte mist naar Leeuwarden rijd. Ik zing mee met de afspeellijst van de rockschool, waar ik nog wel wat beter voor mag oefenen. Dat oefenen wil vandaag niet zo goed lukken, mijn gedachten dwalen af naar een richting waarin ik niet rijd en stuiten op een muur van mist.
Het is donderdag, normaalgesproken een volledige werkdag in Leeuwarden, maar deze week heb ik mijn uren anders ingedeeld om ook mijn aandacht anders te kunnen verdelen. Als ik naar buiten kijk zie ik eigenlijk niks. Binnen zie ik collega’s die leerlingen begeleiden bij thema-activiteiten, leerlingen die met rode wangen heen en weer lopen en napraten over het kerstgala van gisteravond. Ik zie ook mijn agenda en het lijstje met dingen die ik vandaag wil doen. Het lijkt alsof de mist zachtjes mee naar binnen gegleden is en om me heen blijft hangen. Er is geen vakantie in zicht, geen kerstviering op een andere school, geen rockschool, alleen het lijstje in mijn agenda en mijn laptop.
Als ik mijn kerstpakket in de auto zet en de afspeellijst opnieuw klaarzet, vind ik dat ik tevreden mag zijn. Ik heb gedaan wat ik wilde, na de kerstvakantie kan ik met onverdeelde aandacht verder. De mistmuur sluit zich in mijn achteruitkijkspiegel. In een route zonder uitzicht én zonder zijwegen om af te dwalen rijd ik naar de schoolband, de waxinelichtjes en vier paar leren slofjes voor baby’s van de kerstviering.
Het is al donker als ik klaar ben voor de kerstviering van de volgende dag. De mist is inmiddels langzaam opgetrokken.Vanaf de zeedijk, waar ik de hond uitlaat, is het zicht al goed genoeg om in de verte de Brandaris te herkennen en me voor het eerst te verheugen op mijn kerstvakantie op Terschelling. Er is nóg een signaal dat me weet te bereiken, het signaal dat de kerst aankondigt, het licht én het afhechten. De afzender van dit appje zal morgen met een prachtig boeket bloemen het afscheid inluiden en ruimte maken voor een nieuw uitzicht.
Lieve Janneke, ik wens jou een prachtig uitzicht op 2025 en een zonnige kerstvakantie.
Liefs! Heleen
Afbeeldingen: gemaakt door Heleen
Hoe was het op school? 