Zoethout – Marita de Sterck – Tip van Heleen

Als er een romanverschijnt met mijn achternaam als titel, dan voel ik me uitgenodigd die te lezen, natuurlijk. Als dit verhaal een leestip blijkt, zou het fantastisch zijn een coverposter als naambordje op de deur van mijn nieuwe ‘kantoor’ te hangen. Al gaat de deur op deze cover open naar een hartverscheurend verhaal.

Amber voelt direct dat er iets bijzonders aan de hand is, als ze voor het eerst gaat kijken naar haar ‘nieuwe’ huis. Ze neemt de muizenkeutels, de muffe geur en de afbladderende verf voor lief. Zij wil het huis en het huis wil haar en het roodborstje in de tuin lijkt het er mee eens te zijn.

Amber, die voor het museum werkt, maakt al snel kennis methaar buurvrouw Cecile en de babbelwijven, die hun eigenperspectief hebben in het verdrietige verhaal van een jong meisje. Sonja leefde zo’n vijftig jaar geleden met haar moeder in het huisje waar Amber net ingetrokken is. Als de tekeningen, die Sonja maakte, op steeds meer plekken in het huisje tevoorschijn komen komt er een soort cold-case-onderzoek op gang. Met ieder snippertje behang dat Amber wegpeutert verschijnt een stukje meer Sonja.

Sonja leidde een geïsoleerd leven met haar moeder Nadia. Nadia deed wat in haar vermogen lag haar dochter te beschermen tegen de boze buitenwereld. Buurvrouw Cecile ontfermde zich – in het geheim – over het meisje als haar moeder ‘even’ weg was. Sonja genoot van de verhalen van Cecile en haar aanmoedigingen zich creatief te uiten en naar buiten te gaan.

“Roddelen is als winden laten. Grote opluchting in de buik! Tot de buurt zo hard walmt dat de mensen naar adem snakken en ter plekke bezwijken. Maar dan is het te laat. Want precies zoals scheten laten roddels zich niet meer terugstoppen in het gat waaruit ze gevlogen zijn.” (Blz.9 )

Als Sonja op een dag spoorloos verdwenen is, zitten de roddels en vooroordelen de zoektocht in de weg. Ook al heeft iedereen er zo zijn eigen ideeën over, in vijftig jaar tijd is Sonja nog niet gevonden.

Het taalgebruik van de babbelwijven en de directe beschrijvingen nemen je direct mee naar een armoedige buurt in de jaren ‘70/’80. Je voelt het ongemak, de veroordelingenen proeft bijna de smaak van soep uit een pakje, van zoethouten soldatenkoeken. De melk met een ‘zoetje’, die Sonja moet drinken voor het slapen gaan, smaakte eigenlijk altijd al niet zo goed.

Amber en Sonja hadden me snel te pakken in Zoethout. Het verhaal heeft verschillende interessante lijntjes, niet al je vragen worden beantwoord en niet iedere lezer zal aanvoelenmet welke klap het mysterie van Sonja’s verdwijning wordt opgelost. Als je de klap wél aan ziet komen maakt dat het verhaal misschien alleen nog maar spannender en bekruipt je een onheilspellend gevoel.

We kunnen het er over hebben of Zoethout een YA-roman is of niet. Voor mij is dat niet zo belangrijk, ik heb me laten meeslepen in een tragisch verhaal. Mocht ik ooit mijn vingers achter zo’n poster krijgen, dan weet ík dat het niet alleen een origineel naambordje is.

Dit delen:

Gerelateerd

Een reactie plaatsen Reactie annuleren