Lieve Janneke,
Voor de vakantie was – voor mij – de eerste bijeenkomst van de leesclub bij ons op school. Ik had in mijn hoofd een plannetje gemaakt voor de richting die we met de leesclub op zouden kunnen gaan. Een leuk plannetje dat, natuurlijk, onderweg gelijk blootgesteld werd aan allerlei wijze inzichten.
Het lijkt me mooi met de lezers van de leesclub in gesprek te gaan met een schrijver. Het zou dus handig zijn een boek te kiezen dat niet alleen geschreven is door een Nederlandse auteur, maar ook door een mens waarmee het prettig praten is. Stiekem vind ik het zelf ook wel fijn iemand uit te nodigen die geen vrolijke veertiger is met een kleurige bril die graag jongeren wil helpen. Ik, als kleurrijke vijftiger, heb gemerktdat er soms iets anders nodig is om de nieuwsgierigheid te wekken van de doelgroep die je juist graag wilt bereiken.
Het boek dat ik wilde voorstellen om voor de volgende keer te lezen was Als de dood zucht. Ik kreeg het alweer twee jaar geleden via de schrijver, Lex Paleaux, van de uitgever toegestuurd. Ik kende Lex’ werk nog niet en schreef er over voor Hoe was het op school: “Op een respectvolle manier worden de verschillende karakters uitgediept, ik geloof ze allemaal. Met ingehouden adem of met een schaterlach word ik uitgenodigd ze te omarmen.” Ik was verkocht, denk ik.
Ik was verkocht, maar kon me ook nog heel goed mijn eigen weerzin herinneren. De cover én de titel zorgden bij mij voor een huivering en maakten, al vond ik het eervol dat ik het boek mocht ontvangen, dat ik er niet gelijk in begon. Wat als de lezers van de leesclub die huivering ook hadden en ook terughoudend zouden zijn? De leesclub zou moeten uitnodigen tot lezen, natuurlijk. Ik besloot mijn overwegingen voor de leggen aan onze beoogde gast.
Toen ik Lex vroeg welk van zijn boeken hij zou adviseren voor de leesclub, noemde hij het boek dat ik ook in gedachten had. “Kinderen spelen de hoofdrol, ieder met een eigen verhaal, eigen moeite, pijn, verdriet..” “Het boek is heftig, maar ik denk niet dat veel jongeren het in meer of mindere mate al niet zo ervaren in hun persoonlijke leven.” Voorzichtigopperde ik mijn bedenkingen over de titel en de cover. Iets minder voorzichtig schoof hij een spiegel voor mijn neus: “Ik denk dat volwassenen hun eigen beleving vaak te snel projecteren op jongeren.”
Misschien in de veronderstelling dat ik die spiegel thuisgelaten had, liet ik Als de dood zucht zien aan de leerlingen uit één van mijn klassen. Het boek werd nog net niet uit mijn handen getrokken. Toen ik vroeg wat ze van dit boek verwachtten werden er termen geroepen als “spanning, actie, ellende, narigheid, heerlijk”. En bij het bekijken van de achterkant bleven ze even stil, “Oe…” “Ken jij die man, Heleen?”
’s Middags bij de leesclub zorgde mijn voorzichtige (de keuze voor het nieuwe boek moest toch eigenlijk uit de groep komen) betoog nauwelijks voor reacties. Er werden Engelse titels geroepen van fantasyboeken. Misschien was er nog wat werk aan de winkel voor Lex aan zou kunnen schuiven. Ik aaide over de cover van mijn boek en … hield mijn adem in.
Liefs, Heleen
Benieuwd naar het boek Als de dood zucht? Lees hier de recensie die Heleen erover schreef.
Afbeelding: Door Heleen
Hoe was het op school? 