Lieve Janneke,
Zo aan het eind van het schooljaar, als projectweken en gebrek aan structuur een aanval doen op je laatste beetje energie, vraag je je wel eens af waar je het voor doet…. In het tropische zonnetje op een terras op West-Terschelling kwam er zomaar een antwoord.
Op mijn vorige school ben ik twee jaar mentor en coach geweest van een bijzondere klas. Twee jaar heb ik gestreden voor een veilig leerklimaat, voor een fijne sfeer in de klas, voor leerlingen die mochten zijn wie ze waren. Toen ze doorgingen naar de bovenbouw, sommigen zelfs op een niveau hoger, had ik het gevoel dat ze een stevige basis hadden en dat ik ze los kon laten.
Afgelopen weekend was ik op Terschelling. Het Oerol festival, dat ik bijna elk jaar bezoek, zou bijna aan mijn neus voorbij gegaan zijn als ik niet op een podium uitgenodigd was. Natuurlijk was het een ander soort eilandgenot, maar genoten heb ik!
Toen ik zaterdagochtend aan mijn eerste koffie nipte, op het terras van mijn favoriete koffietentje en nog maar een laagje zonnebrand smeerde, bleven er twee mensen staan. “Hij is geslaagd!”, werd er naar me geroepen. Het kostte me niet veel tijd om te schakelen, deze twee stralende mensen waren de ouders van één van de leerlingen van dat bijzondere klasje. Hun zoon was, na het speciaal onderwijs, bij ons op school gekomen in klas één, hij had in klas twee de meeste vakken al een niveau hoger kunnen doen en in klas drie was hij in een klas met een hoger leerniveau gestroomd. Het was niet vanzelf gegaan, maar zijn wilskracht en thuisbasis hadden hem de kracht gegeven die hij nodig had.
We praatten nog even over het mooie weer, over het genieten op Terschelling en over het optreden van Speelman en Speelman dat ik ze zeker aanraadde. Natuurlijk vertelde ik ook trots over mijn eigen avonturen op het podium, de avond daarvoor. Ik depte wat zweetdruppels en zocht naar mijn petje en zij gingen op zoek naar een plekje in de schaduw.
Voor ze doorliepen wilden ze nog wat kwijt. Thuis, tijdens het wachten op de uitslag van het examen, had hij tegen zijn ouders gezegd: “Zonder mevrouw Zoethout had ik het niet gered…” Er volgde nog iets in de trant van vertrouwen, lief zijn en gezelligheid, maar dat heb ik niet helemaal onthouden.
Daar, op het terras op Terschelling, in de volle zon, het zal een graad of dertig geweest zijn, zat ik met het kippenvel op mijn armen en had ik het zweterige zakdoekje bij de hand voor een ander zout druppeltje in de buurt van mijn ogen.
Lieve Janneke, als jij je eens afvraagt waar je het ook alweer voor doet… dit soort kippenvelmomentjes maken veel goed. Volgende week is de diploma-uitreiking, ik ga hem en de anderen verrassen. Niet vertellen hoor.
Liefs, Heleen
Afbeelding: Goosebumps, Getty Images
Hoe was het op school? 