Lieve Janneke,
Waar jouw vakantie net begonnen is, werken wij ons in het Noorden ons door de laatste loodjes heen. Vorige week hadden we een projectweek, die over afval ging. Ik mocht er met mijn coachgroep voor de laatste keer dit schooljaar op uit. We verzamelden afval en analyseerden dat. We bezochten gemeentewerkers die ons groen onderhouden en mochten in het riool kijken (en ruiken).
Wist jij dat de mensen in de ‘dikste’ huizen het smerigste rioolwater produceren? Zij gebruiken extra scheutjes wasmiddel en voedende conditioners, die juist een vette laag in het riool veroorzaken. Jammer dat het niet naar conditioner of wasmiddel rook, toen het luik bij de pomp openging. Een beetje een vies, maar zeker leerzaam verhaal. Op de laatste dag van onze projectweek gingen we vissen. Met schepnetjes trokken we er op uit en werd er niet alleen gevist naar libellenlarves en watervlooien.
Het zonnetje scheen, er woei een lekker briesje, de leerlingen waren goed gemutst. De voorwaarden voor onze laatste thema-activiteit leken gunstig. Na een voorbereidend praatje van de biologiedocent werden de taken verdeeld. Wie bepaalde de route, wie beheerde een netje en wie zou de emmer sjouwen. Onderweg vertelde een leerling zonder zwemdiploma over zijn grootste vangst. Ik zag zijn klasgenote huiveren en wat meer naar achter in de rij bewegen. Aangekomen bij de voor ons bepaalde locatie werden de eerste netjes uitgegooid.
Het duurde even voor ik in de gaten had waar er vandaag eigenlijk naar gevist werd. Terwijl ik genoot van het mooie weer, van de laatste activiteit met deze bijzondere groep en alvast nadacht over ons afscheidsontbijt, kreeg ik allerlei netjes naar me toe geworpen. “Kunt u tegen mijn nieuwe coach zeggen dat ik soms beter even mijn oortjes in kan hebben?” “Zou het nou eindelijk lukken dat ik bij mijn vriend in de klas kom?” “Bij wiskunde werd gezegd dat ik wel een hoger niveau aankan, heeft u dat al geregeld?” “Weten de gymdocenten al dat ik graag extra gym wil hebben?” “Kunt u zorgen dat we niet zo vroeg hoeven te beginnen? Dat kan ik echt niet.” “We krijgen toch niet … als coach? Dan kunnen we toch veel beter bij u blijven?”
Toen bijna iedereen mij afzonderlijk even opgezocht had, met of zonder nat netje met groene prut, was het tijd om terug te gaan. De tocht terug verliep een stuk chaotischer, netjes belandden op hoofden, eendenkroos in haren en water klotste uit de emmer met watervlooien en libellenlarves. Waar we samen waren begonnen, waaierde de groep nu uitgelaten uit.
Nu ik terugkijk realiseer ik me dat we allemaal op onze eigen manier bezig waren met het afscheid. Ik door mooie momenten te regisseren en af te sluiten met een goed gevoel, de vissers door het vergaren van zekerheden.
Terug op school werden de vangsten bekeken. Libellenlarven worden ook wel nimfen genoemd en zijn behoorlijk agressief. Ze aten de andere beestjes op waar we bij stonden. De vangst die de vissers bij mij binnen gehaald hadden, werd niet nader onderzocht. Al had ik hier en daar iemand met een kluitje in het riet gestuurd, het vissen alleen was blijkbaar voldoende geweest. Soms is kúnnen vissen interessanter dan de vangst.
Hoe was het op school? 