Lieve Janneke!
Soms heb je even iets of iemand nodig om stil te staan bij alles waar je trots op mag zijn. Toen vrijdag een berichtje van jou, waarin je je trots op ons werk met me deelde, tegelijk met een shotje ijzer dat via een slangetje mijn lichaam binnenkwam gebeurde er iets…
In plaats van me opgejaagd te voelen, ik zorgde voor lesuitval, de kaartjes voor de paasviering bleken niet gesneden te zijn en de tasjes voor het fruit nog niet geleverd, stroomde er vrijdagmiddag een soort gloed door me heen. Die gloed was prettig en had best nog een beetje langer mogen duren.
Het is best een beetje onpraktisch om aan zo’n infuus te liggen. Ik was van plan een fijn begin te maken aan één van mijn boekenweekaanwinsten. De term ‘daghospitaal’ beloofde dat ik daar wel even tijd voor zou hebben. Het lezen zonder leesbril lukt niet meer zo goed, maar die had ik natuurlijk meegenomen. Dat mijn bril niet is afgesteld op het lezen van een boek dat op schoot ligt was wel jammer. Lezen met het boek in één hand op de juiste afstand van mijn brilletje hield ik niet zo lang vol. Die andere hand zat vast aan een slangetje en ik was daarvan een beetje teveel onder de indruk om veel te bewegen.
Gelukkig had ik mijn rechterhand vrij om jouw berichtje te bekijken. Je schreef dat je best wel trots op onze zeer diverse, culturele, gekleurde pagina vol schrijvers bent. Natuurlijk ‘trots ik met je mee’. Ook al is het soms een klusje om te lezen, te schrijven, te formuleren en te vinden en ook al hoop ik echt dat we hier en daar een verschil kunnen maken, als ik naar het overzicht kijk dan is er al veel moois voorbij gekomen.
Ik vind het fantastisch dat uitgeverijen en schrijvers hun werk beschikbaar stellen om onze leerlingen aan het lezen te krijgen. Heel blij word ik van berichtjes van mensen die zich betrokken voelen bij wat we doen. En natuurlijk kan ik met een brede glimlach tijdens mijn leesuur rondkijken als een van de jongens verzonken is in Match en als een van de winnaars van onze winacties even terugbladert naar de bladzijde waar een illustrator een tekening speciaal voor haar maakte. Als ik deze boeken niet had gelezen, de mensen erachter niet had ontmoet dan was dat niet op deze manier gebeurd.
Als ik denk aan onze blogjes, de leestips, aan de buitenboekse activiteiten tijdens de lessen, aan schrijversbezoeken en het leesuitnodigende lokaal, dan denk ik dat er heus stapjes in de goede richting gezet worden. Deze stapjes zijn misschien niet meetbaar en ik geloof ook niet dat ik dat ik dat belangrijk vind. De school waar jij werkt is een heel andere dan ‘mijn’ school, toch hebben al onze leerlingen het nodig om geïnspireerd te worden, een docent kan iemand zijn die iets laat stromen. Joke van Leeuwen zei zaterdag in een interview in Trouw: “Heel veel van het mooiste is niet meetbaar.”
Mijn infuus was sneller klaar met stromen dan mijn gedachten en mijn telefoon vond het ook tijd om heel iets anders aan de orde te stellen. Het volgende bericht was er een van een collega. Een mentorleerling is geschorst toen hij in een vrij uur (wie weet veroorzaakt door mij) had aangekondigd dat hij mijn collega het liefst…. Ik zal niet in detail treden, maar het was een schorsing waard. Met mijn beide beentjes op de grond en een onderhuidse tinteling verliet ik het daghospitaal.
Liefs, Heleen
Trots op jou ook
Afbeelding: Heleen aan het infuus
Hoe was het op school? 