Ha Heleen!
Een tijdje terug had ik een paar Nike Air Force One gewonnen. M’n klas was onder de indruk: ‘Echt? Nice! Welke?’ ‘Ik mocht kiezen,’ zei ik. ‘Ik ben gegaan voor roze, met groen en geel.’ ‘Neeee!’ riepen m’n leerlingen geshockeerd. Ze wierpen hun handen in de lucht alsof ze diep teleurgesteld waren.
‘Wie dóét nou zoiets?! Had witte genomen!’ ‘Tja,’ zei ik lachend, niet per se onder de indruk van hun theatrale houding tegenover mijn sneakerkeuze. ‘Ik moet wel mezelf blijven, jongens.’ De uiteindelijke sneakers bleken best wel mee te vallen, dat moest zelfs de klas schoorvoetend toegeven. Oke, oke, het paste wel bij mij. Ze hadden het erger verwacht. Dat klonk bijna als een compliment. Heerlijk.
Tieners worden omringd door perfecte plaatjes, o.a. op sociale media. En hoewel het super leuk kan zijn om met uiterlijk te experimenteren, levert het ook regelmatig onzekerheid op. De behoefte om op elkaar en op de perfecte plaatjes te lijken is daarom op deze leeftijd extra groot, denk ik. Ik hoop dan altijd dat ze aan me kunnen zien dat je je niet hoeft te verstoppen als je niet aan die standaard voldoet. Ik heb geen perfect figuur, maar toch gooi ik met veel plezier m’n maatje meer in een opvallende outfit.
M’n andere klas is doorgaans positiever over m’n kledingkeuzes. Met hen bespreek ik zo nu en dan m’n laatste online aankoop. In de hoop dat we later met de les zullen beginnen vragen ze dan de week erna: ‘Is uw garnalenjurk al bezorgd, mevrouw? Hoe vond uw vriend de roze panterjas? Wilt u zien wat ik dit weekend heb geshopt, mevrouw?’
Zo bespraken we deze week hun nieuwe zwarte crop tops voor de zomer en mijn nieuwe cateye zonnebril. Ze lieten me zien wat ze nog voor de vakantie willen aanschaffen en ik liet zien tussen welke twee jurken ik nog twijfel. ‘Ik zou zelf voor die witte gaan, mevrouw, maar die gekleurde past beter bij u.’ Ze slaan de spijker op zijn kop. Ik bedank hen voor hun advies.
De dames blijven nog even bij mijn bureau staan. ‘Ik vind u er altijd leuk uitzien mevrouw, maar ik zou het zelf nooit kiezen.’ ‘Nee?’ vraag ik. ‘Waarom niet?’ Ze wuift nonchalant met haar hand naar de outfits van haar vriendinnen: ‘Ik hou meer van zwart of wit.’ ‘Ah ja,’ zeg ik ‘Ik hou juist van kleur.’ ‘Ik weet het, mevrouw,’ ze geeft me een vriendelijk klopje op m’n hand. ‘Dat is ook leuk. Dat doet m’n moeder ook.’ Dan glimlacht ze naar me alsof ik een vertederend omaatje ben: ‘Het zal de leeftijd wel zijn.’
Liefs,
Janneke
*Deze week verschijnt op hoewashetopschool.com geen nieuwe column van Janneke, maar haar eerder geschreven verhaal ‘Het zal de leeftijd zijn’. Twee jaar geleden, toen Janneke nog in Sint Annaparochie (de school van Heleen) werkte, verscheen deze column op jannekeleerink.com
*Afbeelding: De sneakers van Janneke
Hoe was het op school? 