De storm van de echo’s – Christelle Dabos – Tip van Janneke

Nu de herfst begonnen is en de donkere maanden weer in aantocht zijn, is het tijd voor een boekenreeks waar je de hele winter mee op de bank kunt kruipen. De fenomenale spiegelpassante-reeks van Christelle Dabos is er zo eentje. Het laatste deel van deze Fantasy-serie is deze maand verschenen: De storm van de echo’s.

Christelle Dabos is in Frankrijk dé YA-bestseller schrijfster van dit moment. Toen uitgeverij Luitingh-Sijthoff besloot om De spiegelpassante naar Nederland te halen keek ik al een tijdje naar deze serie uit, omdat ik vernam dat het de ene na de andere jeugdliteratuurprijs won in onze buurlanden. Het maakte, zonder twijfel, alle verwachtingen waar. De liefhebbers van Harry Potter en Alice in Wonderland kunnen vier delen lang smullen.

Zoals de naam al doet vermoeden wordt er bij De spiegelpassante door spiegels gereisd. De wereld bestaat uit zwevende arken -vergelijkbaar met grote en kleine werelddelen- die in het universum zweven. Ieder met een eigen cultuur, klimaat en magie. In het eerste deel De ijzige verloofde is de eigenzinnige Ophelia uitgehuwelijkt aan Thorn, een reusachtige en kille man van een andere clan. Ophelia verhuist naar de ijzige ark van haar verloofde. Vanaf dat moment rolt ze in een leven vol intriges, politiek en vuile spelletjes. Haar gave om met haar handen de geschiedenis van voorwerpen te kunnen lezen wordt uitgebuit en langzaam ontrafelt ze de ware reden van haar gearrangeerde huwelijk. Wanneer er in de latere delen mensen verdwijnen en arken instorten, komen Ophelia en Thorn samen een gruwelijk geheim op het spoor. In De storm van de echo’s naderen we de ontknoping van hun zoektocht naar elkaar en hun poging om het noodlot van de arken te keren.

Je moet je aandacht er goed bij houden, om alle complexe verhaallijnen te kunnen onthouden en begrijpen. Des te fijner is het dat deel 4 begint met een kort overzicht van de personages die er toe doen. De parallelle universums, complottheorieën en magische schemerzaken slaan je om de oren. En ondertussen maken we kennis met een reeks ongepolijste, ruwe en tegelijkertijd aandoenlijke personages. Geen doorsnee helden of standaard schurken. Een gemêleerd gezelschap vol tegenstrijdige gevoelens en herkenbare drijfveren.

De vier delen zijn niet goed los van elkaar te lezen. Daarvoor is het verhaal te ingewikkeld. Je voelt het vast al aankomen: ik raad jullie eigenlijk de complete reeks aan. Ik ben me ervan bewust dat sommige mensen er tegenop kijken wanneer er meteen al zoveel delen klaarliggen, maar ik val zelf onder een hele andere categorie, namelijk: de lezers die des te meer genieten van een boek, wanneer je weet dat er nog zoveel moois op je te wachten ligt.

Waar deel 1 (De ijzige verloofde) nog vooral bestaat uit world-building en het introduceren van de personages, kondigt in deel 2 (De vermisten van Maneschijn) het grote, overkoepelende drama zich pas echt aan. In deel 3 (Het geheugen van Babel) krijgt dat drama concrete vormen, maar blijf je als lezer zitten met die ene grote vraag: hoe moet dit ooit worden opgelost? En in deel 4 (De storm van de echo’s) giert vanaf bladzijde één de spanning door je lijf tijdens het lezen, vanwege de naderende ontknoping. Ondertussen maken we in elk deel ook kleinere avonturen mee, zien we Thorn langzaam ontdooien en zien we Ophelia van een verlegen meisje uitgroeien tot een zelfbewuste vrouw.

Ik moet eerlijk zijn: het einde van deze magistrale boekenreeks stelt zeker niet teleur, maar smaakt nog steeds naar meer. Al dagen loop ik met onopgeloste vraagstukken rond en vraag ik me af hoe het verder zal gaan met de personages waar ik zo van ben gaan houden. Christelle Dabos is geen zoetsappige schrijfster, dus je kunt er niet van op aan dat het met iedereen goed af zal lopen. In het bijzonder wil ik ook nog even mijn complimenten uitspreken voor de uitstekende vertaling van Eef Gratama. Bij een taalvirtuoos als Dabos, staat of valt een anderstalige versie met de vertaling.

Kortom, met een enthousiaste waterval van woorden probeer ik jullie uit te leggen wat ik van De spiegelpassante vind, terwijl het eigenlijk in één woord is uit te leggen: adembenemend.

Dit delen:

Gerelateerd