We moeten je iets vertellen – Marlies Slegers – Tip van Heleen

“We moeten je iets vertellen..” Die aankondiging voorspelt natuurlijk al een boel ellende. De roze flamingo’s op het prachtige omslag, geïllustreerd door Jeska Verstegen, geven je in eerste instantie een heel ander gevoel. Het omlag belooft een boek vol zomer, warmte en creativiteit.

Hazel, een meisje van 13, die dit verhaal beleeft, lijkt die belofte te herkennen. “Ik zou trouwens ook kunnen beginnen met de dag dat papa en ik bij de flamingo’s waren, en de vogels allemaal wegvlogen – een prachtig gezicht van roze tegen de ondergaande zon. Maar ik begin hier: de dag dat ons gezin als vuurwerk uit elkaar spatte. Dat is nu een paar weken geleden.”

Hazel is dertien, ze heeft een oudere zus Rivka en een jongere broertje Nathan. Hazel is geboren met een schisis, een hazenlip. Op jonge leeftijd is ze geopereerd, maar toch is ze onzeker over haar uiterlijk. Het feit dat iemand geroepen heeft dat ze niet kan zoenen is ook niet echt bevorderlijk voor haar zelfvertrouwen. (Ben ik trouwens de enige die de naamkeuze Hazel, afgekort Haas, niet echt gelukkig vindt voor een kind met een hazenlip?) Als hun ouders een scheiding aankondigen vallen niet alleen allerlei zekerheden weg, er moeten ook andere plannen voor de vakantie gemaakt worden.

Terwijl haar eigenzinnige zus zelfstandig op vakantie gaat en haar broertje met een vriendje meegaat, wordt Hazel op de boot gezet naar haar Oma. Oma woont op een eiland, dat is best lastig als de missie van je vakantie het redden van het huwelijk van je ouders is. Als Hazel eenmaal op het eiland aangekomen is, blijkt er wel meer werk aan de winkel. Oma blijkt behoorlijk in de war en de hond, Vincent, waar ze sinds een tijdje voor blijkt te zorgen, is oud en blind. Gelukkig kan Hazel ook genieten van het mooie weer en de ontluikende vriendschap, of toch verliefdheid, met Kean en zijn bijzondere neef Raphael.

We moeten je iets vertellen leest als een warme zomer, dus neem het vooral mee in je vakantietas! De karakters zijn liefdevol uitgewerkt. Ik denk dat het verhaal ook overeind was gebleven als niet iedereen ‘iets gemankeerd’ had. Wat ik prettig vond is dat het bijzondere van Raphael in het boek geen naam krijgt. Hij mag, in dit verhaal, gewoon zijn wie hij is en dat vind ik geruststellend.

De woorden die zijn gekozen voor de gedachten van Haas vind ik niet altijd de woorden die een meisje van dertien zou denken. Gelukkig lijkt Marlies Slegers zich dan ook niet in een kramp gewerkt te hebben om die woorden wél te vinden. De emoties van Hazel geloof ik; haar onzekerheid en verdriet, opwinding en verliefdheid, ik zou ze allemaal direct meenemen voor een zonnige vakantie op een eiland. Vriendschap, rouw, liefde in welke vorm dan ook, zijn waardevolle elementen. Veel pubers zullen stukjes uit het verhaal van Hazel herkennen en met gemak met haar flamingo’s meevliegen naar welk eiland dan ook.

Dit delen:

Gerelateerd