De laatste jager – Davide Morosinotto – Tip van Janneke

Wat weten we eigenlijk van het pleistoceen, ook wel de ijstijd genoemd? En in het bijzonder van het leven dat mensen toen leidden? Over heel veel periodes in de geschiedenis worden (jeugd)romans geschreven, maar over dit tijdperk bijna nooit. De meeste boeken over de ijstijd zijn informatief. Tijd om daar verandering in te brengen, vond de Italiaanse schrijver Davide Morosinotto, want via een verhaal gaat een tijdperk pas écht leven.

De laatste jager speelt zich af in Noord-Amerika, zo’n 10.000 jaar geleden. Een fascinerende periode waarin de megafauna verdween. Niemand weet de exacte oorzaak, maar het was vermoedelijk een combinatie van een veranderend klimaat en de menselijke neiging om op jacht te gaan. In De laatste jager spelen beide factoren een rol.

We volgen Roqi en zijn vrienden tijdens hun overlevingstocht door de wildernis wanneer ze op zoek zijn naar een nieuwe stam, omdat hun oude stam door een alles verzengend vuur is verdwenen. Onderweg zoeken ze naar een mammoet om te doden, om zo hun ritueel naar volwassenheid te kunnen voltooien. Helaas is er al jaren geen mammoet meer gezien in deze omgeving. Samen proberen ze om te gaan met de vier uitdagingen van het leven: drinken, eten, vuur en onderdak.

Waar je niet altijd bij stilstaat -ik in ieder geval niet- is dat planten en dieren pas veel later de naam hebben gekregen zoals we ze vandaag de dag noemen. Davide besloot de dieren daarom een naam te geven die past bij hun kenmerkende eigenschappen, passend bij de observaties die de mens destijds kon doen: de grote zwartpels, bladkauwer, vliegende roodstaart en hoorndrager. Ook de dynamiek in en tussen de stammen is nooit ergens vastgelegd en dus niet te achterhalen, maar Davide maakte er toch een aannemelijk verhaal van.

Om heel eerlijk te zijn waren de cover en het onderwerp van De laatste jager niet meteen reden om het te willen lezen, beide spraken me niet meteen aan vanwege het grimmige karakter. Toch sloeg ik het zonder twijfel open, want schrijver Davide Morosinotto is een persoonlijke favoriet van me. Ongeacht het onderwerp vertrouw ik er bij zijn verhalen op dat het mooi wordt door zijn zorgvuldig verwoorde levenswijsheden en zijn uitmuntende spanningsopbouw. Dit boek was daarop geen uitzondering.

Het is een stoere en gevoelige, historische roman geworden. Waarin met meedogenloze keuzes en weerbarstige omstandigheden het harde leven van de mens in de ijstijd wordt beschreven. Wie het boek uit heeft kan zich weer eens gelukkig prijzen met een leven in de 21e eeuw. Juist in deze tijd, waarin het klimaat opnieuw lijkt te kantelen met alle gevolgen van dien voor flora en fauna, is het interessant om te lezen over de invloed die mens en klimaat op onze leefomgeving hadden in de ijstijd.

Dit delen:

Gerelateerd