Lieve Heleen,
Annie M.G. Schmidt vertelde ooit dat iedereen een mentale leeftijd heeft, waar je aan voorbij of naartoe kunt groeien. Ze schatte zichzelf in op een jaar of acht en verklaarde daarmee haar succes in de jeugdliteratuur. Mijn persoonlijke leeftijd schat ik in op een jaar of vijftien en bij mijn collega’s op school heb ik ook zo mijn vermoedens. Wat is eigenlijk de jouwe?
‘Tjoooonge jonge,’ zei een leerling, toen mijn collega na een tussenuur een tamagotchi kwam brengen aan het einde van m’n les. Samen met een andere collega draag ik zorg voor tamagotchi Tom. Een digitaal kuiken. Hij is al twaalf dagen oud. ‘Docenten zijn net kinderen!’ riep deze leerling uit. En hij schudde zijn hoofd. Hij had ons moeten zien toen we de dag ervoor propjes in elkaars capuchon gooiden tijdens een best wel lange studiemiddag. Docenten zijn inderdaad net kinderen en dat vind ik precies het leuke aan dit vak.
Ik herinner me nog goed hoe we met collega’s op de Ulbe het lied ‘Ze spreekt een beetje Frans, Duits’ door de gangen zongen en voor de ramen van onze taalcollega’s dansten voor een taalgericht intermezzo: ‘Bonjour!’ ‘Guten Morgen!’ Ook mijn huidige school stelt op dit gebied zeker niet teleur. Niet zo lang geleden renden mijn collega’s, jong en oud, op de personeelsavond door de school om te lasergamen. Acht verschillende collega’s maakten een vakgerichte escape room van hun lokaal en al lasergamend werden deze escape rooms door de andere collega’s opgelost met een grande finale in de gymzaal, waar de prijs bovenaan een touwladder hing.
Het was verrassend om te zien hoe keurige oudere heren zich ontpopten tot een ware Buffalo Bill of Jessy James, die zwaaiend met hun laserguns de trap verdedigden. Of hoe de liefste collega van de school veranderde in een kruising tussen professor Sneep en professor Stronk, terwijl ze de deelnemers verwelkomde in haar lokaal vol reageerbuisjes en blacklight coderingen. Ze schepte een waar genoegen in het begeleiden van haar gestreste collega’s terwijl zij de verkeerde vloeistoffen bij elkaar gooiden en bruisende reacties veroorzaakten. Ondertussen naarstig op zoek naar het goede antwoord.
Ook deze week staat er weer een komisch spektakel op de rol. Voor de kerstviering van aanstaande vrijdag heb ik een kerstspel geschreven, waar docenten en leerlingen totaal onvoorbereid aan deel zullen nemen. Op het podium staat een groot rek met verkleedkleren en zonder te oefenen voeren de spelers uit wat de verteller vertelt. En hoewel jij eigenlijk het podiumdier van ons tweeën bent, verheug ik me buitengewoon veel op mijn glansrol als verteller Gabriël(la). Ik speelde voor het laatst in een kerstspel toen ik twaalf jaar oud was en eerlijk is eerlijk, ik was verrassend vaak de vijfde herder zonder tekst.
Kortom, hoewel dit één van de drukste periodes van het jaar is en vrijwel alle docenten een eindsprint trekken naar de kerstvakantie -om daarna met hun tong op de schoenen aan te schuiven bij de kerstdiners die meteen in het eerste vakantieweekend plaatsvinden-, vind ik het toch echt veel leuker om de feestelijke maand december met komische, schoolse fratsen te vieren dan toen ik nog werkte op een degelijk kantoor. Waar kun je anders nog in een glitterpak de engel Gabriël spelen of tafeltennissen met een junior Sinterklaas?
Ik wens je hele fijne feestdagen toe! Dan ga ik nu nog even m’n vleugels strijken.
Geniet!
Janneke
*Afbeelding: kerstboom van Janneke
Hoe was het op school? 