Lieve Janneke,
Het is nooit saai bij ons op school. Je hoeft niet te denken dat je iets aan je uiterlijk kunt veranderen zonder daar opmerkingen over te krijgen. Dat denk ik dan dus ook maar niet. Vorige week was het mijn nieuwe kapsel dat voor wat vuurwerk zorgde.
“Strak kapsel, mevrouw!” De leerlingen uit een van mijn examenklassen zaten nog niet of ze namen me al kritisch op. “Maar waarom?” “Ja, eerst was u blond, toen was het oranje en nu pikzwart.” Ik probeerde te vertellen dat ik wel van een beetje afwisseling houd, maar bij het uitwisselen van ideeën over mijn kapsel was mijn eigen theorie blijkbaar helemaal niet belangrijk.
Toen iedereen zat en mijn kapsel geaccepteerd leek, was het tijd voor het werken aan een artikel. We hadden afgesproken dat er twee artikelen geschreven zouden worden. Eén van de twee zou ingeleverd worden om door mij beoordeeld te worden. Vol goede moed, of was het tegenzin, gingen ze aan de slag.
Omdat het fijner typen is op een vaste computer of laptop dan op een IPad, die onze leerlingen hebben, wilden een paar leerlingen graag aan het werk in de mediatheek. Ik begreep hun wens en vertrouwde op verantwoordelijk gedrag buiten mijn zicht.
In het lokaal, met de achtergebleven leerlingen, werd ook hard gewerkt. We bespraken de vergelijking van een tompouce met een tekst. De knapperige, mooie roze en lekker zoete inleiding, die uitnodigde om verder te lezen. De romige, dikke kern, met voldoende ruimte voor de verschillende deelonderwerpen. Over die romige, dikke kern deed je lang genoeg om van voorbeelden en uitleg te genieten. Het slot mocht kort en krachtig zijn, knapperig en prikkelend. Een paar jaar geleden heb ik van een collega geleerd dat de tompouce een beeldende manier is om inleiding, kern en slot uit te leggen. Ik geloof dat ze gelijk heeft.
Sommige lessen verlopen harmonieus, zijn gezellig en leerzaam tegelijk en kun je met een goed gevoel afsluiten. Dit was zo’n les, althans dat dacht ik tot ik een collega sprak die de rest van de klas in de mediatheek aan het werk had gezien.
In de mediatheek bleek het gesprek over mijn kapsel nog even verder gegaan te zijn. Een van de leerlingen had met een aansteker geprobeerd het kapsel van een klasgenoot te stylen in “Zoethout-stijl”. Een relevant detail was dat hij dit niet even overlegd had en de betreffende klasgenoot zo schrok van de geur van schroeiend haar dat hij in een reflex zijn ‘kapper’ had geslagen. Zelfs een kapper laat zich natuurlijk niet slaan, dus je kunt je iets voorstellen bij het tafereel dat in de mediatheek ontstond. Collega’s die in de buurt waren hadden het brandje geblust, terwijl ik gezellig met de rest van de klas tompoezen aan het bakken was.
De volgende dag ontmoette ik deze klas voor een nieuw lesje schrijfvaardigheid. Ik ontving ze, zoals meestal, bij de deur. De leerling, die als een van de laatsten binnenkwam, ontving ik met een warme handdruk. “Strak kapsel”, zei ik tegen hem en we begonnen beide met een glimlach aan de les.
Liefs, Heleen
Afbeelding: Getty images
Hoe was het op school? 