Lieve Janneke,
Eigenlijk weet ik wel zeker dat je dit herkent: de vakantie zou bijna beginnen en ik was ervan overtuigd dat ik er extra van zou genieten als ik een paar dingen ‘nog even af zou ronden’. Natuurlijk had ik de laatste dagen vande week nog even vol gepland met gesprekken en andere belangrijke dingen. Daarnaast bleek ik privé ook nog te bestaan en had ik drie etentjes, waarvan twee met aansluitend een voorstelling gepland. Het leven kan maar geleefd worden. Het laatste gesprek leverde iets bijzonders op dat precies paste bij het begin van deze vakantie.
Hij zat er stoer bij, net uit de sportschool waarnaar hij straks direct terug zou gaan, zijn jas nog aan, een beetje weggedraaid van zijn ouders en een onverschillige blik die net langs me heen dwaalde. De dag daarvoor had ik hem nog persoonlijk gesproken, of eigenlijk meer toegesproken. Zijn gedrag was namelijk de laatste tijd nogal wisselend of eigenlijk…. Hij gedroeg zich tijdens de lessen regelmatig als een eikel. Niet fijn voor de les en zijn klasgenoten en al helemaal niet voor hemzelf.
De aanleiding voor dit gesprek was dat het gewoon de hoogste tijd was voor een leerling- ouder-coach-gesprek. Vaak is dat een ontspannen gesprekje met wat aandachtspuntjes, maar af en toe komt zo’n gesprek op een moment dat er ‘iets aan de hand’ is. Misschien was dit zo’n moment.
Ik vind het altijd interessant om te zien hoe leerlingen zich gedragen als hun ouders er bij zijn en andersom natuurlijk. Aangezien het ‘coach’-gesprek (in dit geval misschien meer een donderpreek) nog vers in ons geheugen lag en hij met zijn houding liet zien dat hij op zijn hoede was voor een volgende volle lading, besloot ik het wat lucht te geven.
De ouders van deze leerling leken me mensen die met een realistische blik naar hun kind keken. Ik vertelde dat hun zoon zich op school van verschillende kanten liet zien, enerzijds als een actieve leerling met een grote woordenschat en een bijzonder goed oog voor het welbevinden van zijn klasgenoten. En aan de andere kant… “is hij gewoon een eikel”, vulde zijn vader aan. “Soms is er niks met hem te beginnen, dan loopt hij alleen maar in de weg. Écht een eikel!”
Voor het eerst dit gesprek keek hij me aan, ik grijnsde, hij deed toch maar zijn jas uit en draaide zijn stoel een stukje bij. Tijdens onze pittige ontmoeting kort daarvoor waren we tot de conclusie gekomen dat zijn ge eikel regelmatig in relatie stond met verantwoordelijkheden die hij buiten school voelde. Ik begreep wel dat het niet zijn bedoeling was dat ik zijn ouders daarmee zou belasten. Hij kon bedenken wat hem zou helpen zijn eigen gedrag een beetje in de hand te houden en ik had hem de ruimte gegeven om daarmee na de vakantie te experimenteren.
Het leek me zinvol het ge-eikel te parkeren en we spraken over wat hij van thuis en school nodig had om met alles op school met een goed gevoel af te kunnen ronden, over een maand of twee waren de praktijkexamens immers al begonnen. Hij ging met mooie resultaten en compensatiepunten het examen in. Zijn vader sprak uit dat hij het heel knap vond dat het op school zo goed ging. Moeder liet vallen dat het fijn was dat het thuis nu ook weer wat rustiger was. We wisselden een snelle blik. “Van thuis niks”, zo sprak hij “En van school… vakantie.”
Die vakantie zou voor hem feestelijk beginnen. Hij was jarig en zijn ouders hadden hem veel ruimte en vertrouwen gegeven dat uitgebreid te vieren. “Ik denk niet dat je ouders dat gedaan hadden als je alleen maar zou eikelen…” Die realistische blikken hadden meer gezien dan hij zich besefte. En dat was goed zo. Die vakantie die kon geregeld worden en wel met onmiddellijke ingang. Deze vakantie mocht over sneeuwklokjes gaan, eikels waren tenslotte meer iets voor de herfst.
Lieve Janneke, ik hoop dat jij ook een feestelijke vakantie had. Tot volgende week, dan zien we elkaar bij Winterwater van Lex Paleaux!
Liefs, Heleen
Afbeelding: Getty images
Hoe was het op school? 