Lieve Heleen,
Weet je nog die keer dat ik verkleed was als hamster en jij je kind in een outfit van plastic Albert Heijn-tassen kwam afleveren om een week met mij op zomerkamp te gaan? Een week lang zeilen op een skûtsje over de Friese meren. Het thema was ‘Everybody Appie?!’.
Een zomerkamp met AH-thema bestond uit hamsteren tijdens het smokkelspel, zegels sparen bij corvee, het boodschappenspel à la MAX-geheugentrainer. Na een creatieve workshop ‘stempelen met groente’ ontvingen alle ouders een ansichtkaart met daarop de boodschap ‘De groente uit Friesland’. Deze week mocht ik sinds lange tijd weer eens op kamp. Op windsurfkamp met leerlingen uit de onderbouw.
Op het Jordan Lyceum gaat bijna iedereen op schoolkamp. Met enige verbijstering stond ik maandagochtend op het schoolplein de georganiseerde chaos te bekijken van het vertrek van in totaal zestien schoolkampen en drie talenreizen. Alle eerste-, tweede- en derdejaars gaan gemengd op kamp in Nederland. Alle vierdejaars op talenreis naar Londen, Berlijn of Parijs. De vijfdejaars van het vwo gaan als leerlingbegeleiders mee met de onderbouwkampen. En mocht je nu de examenklassers nog missen… die zijn eerder dit jaar op skireis geweest.
Ook bijna alle medewerkers gaan op reis. Docenten, conciërges, de orthopedagoog, de medewerkers van de mediatheek en de administratie. Wie niet op kamp gaat rijdt in busjes door het land om de fietskampen van al hun bagage te voorzien of is de telefonische achterwacht voor bezorgde ouders. Ik kan gerust zeggen dat ik onder de indruk was.
Jij en ik kennen elkaar o.a. via de AKC-kampen, waar we allebei aan deelnamen als kind en waar we later leiding werden. We weten hoe waardevol het voor kinderen is om een dergelijke ervaring op te doen. Ze worden zelfredzaam en dat geeft zelfvertrouwen. Hun sociale vaardigheden worden op de proef gesteld en maken een grote ontwikkeling door. Ze beleven heel veel avonturen, waardoor ze veerkrachtiger worden. Ze maken nieuwe vrienden, leren zichzelf kennen en komen los van hun dagelijkse routine. Het maakt kinderen zelfstandig door zonder ouders op vakantie te gaan. Het leert ze om oplossingsgericht te denken wanneer ze een probleem ervaren. Het leert ze om samen te werken en om in te schatten wanneer zorgeloosheid op z’n plaats is en wanneer niet.
Deze week liep midden in de nacht een tent onder water door een verkeerd gesloten buitenkraan, waarna de droge spullen gillend zijn gered en de meiden bij hun andere vriendinnen in de tent gekropen zijn. Een groep verschrikte tieners stak met een gaspit het gras in brand en durfde daarna alleen nog midden op het geasfalteerde bospad te koken. Een brugklasser kwam vertwijfeld vragen of zijn eigengebakken hamburger wel gaar was vanbinnen, want bij zijn moeder zag het er heel anders uit. Hij zocht in zijn telefoon een foto en vergeleek de kleur. Twee tieners zetten met pijn en moeite hun binnentent op en kwamen daarna vriendelijk melden dat ze eventueel nog een tent over hadden voor iemand anders, terwijl ze de buitentent voor de ingang van mijn tenthuisje achterlieten.
Sommige dingen veranderen nooit. Levend stratego in het bos blijft een klapper, een wc-rol delen in het toiletgebouw geeft een kameraadschappelijk gevoel en knappe (windsurf)instructeurs verhogen de toewijding tijdens de lessen enorm. Ongeacht het soort kamp of de leeftijdsgroep is ook het knopen van vriendschapsbandjes een favoriete bezigheid gebleven. Mijn huisje voelde deze week als een winkeltje. Tijdens elk vrij moment kwamen kinderen katoenen draadjes halen en gaven elkaar mini-workshops op mijn verandaatje. Zeker toen de batterijen van de telefoons opraakten, nam de populariteit van deze activiteit enorm toe.
Inmiddels lig ik enigszins uitgeput in een stoel op m’n balkon. M’n vriendschapsbandjes zijn nat van het douchen en de grasvlekken van het kamperen zitten er nog in. Ik twijfel of ik ze om zal houden. Ze zien er verwassen uit, maar geven ook het echte zomerse (kamp)gevoel. Tevreden kijk ik terug op een vrolijke kampeerweek met dolkomische kinderen en in gedachten hoor ik de stoere meisjes van het windsurfkamp geestdriftig beweren dat je er met een arm vol bandjes echt uitziet als een ‘surfmeisje’.
Een jaar geleden voerde ik mijn sollicitatiegesprek op het Jordan. De rector vroeg me hoe ik tegenover schoolkampen en excursies stond. Louter positief over dit soort zaken informeerde ik naar het type kampen. ‘Dat kan vanalles zijn,’ vertelde een toekomstige collega. ‘We hebben watersportkampen, survivalkamp, kookkamp, meditatiekamp, kunstkamp, geschiedeniskamp en mijn persoonlijke favoriet is Harry Potter-kamp.’ Ik sprong nog net geen gat in de lucht: ‘Dat thema heb ik bij mijn eigen kamporganisatie elk jaar voorgesteld. Het is me één keer bijna gelukt. Maar het werd toch iets anders.’ ‘Oh serieus?!,’ vroeg ze enthousiast. ‘En welk thema is het toen geworden?’ ‘Albert Heijn-thema,’ zei ik blij. Daar hebben we hard om gelachen met elkaar.
Later die middag werd ik opgebeld door de rector. Ik betwijfelde of ik was aangenomen. Een erg serieus gesprek had ik immers niet met ze gevoerd, maar we hadden wel hard gelachen. ‘Je bent aangenomen,’ zei de rector. ‘We moeten de formaliteiten nog even regelen, maar het lijkt ons een goed idee als je het draaiboek voor een Albert Heijn-kamp alvast afstoft.’
Een paar jaar geleden wilde ik het bedrijfsleven uit en heb ik de overstap naar het onderwijs gemaakt. Ik wilde meer keten en minder stilzitten achter een bureau. Dat heb ik deze week geweten. ‘Heb je je plek gevonden op je nieuwe school?’ vroeg je me laatst. Mijn antwoord is volmondig: ‘Ja!’
Hoe was het op school? 